DICHTBIJ & VER WEG

Van het pastorale Bela Krajina tot het mediterrane Koper: Slovenië is een klein land met een grote diversiteit aan regio's. Even divers is het  culinaire erfgoed wat het land een perfecte bestemming voor fijnproevers maakt. Doe daar nog hun excellente wijnen bij, en je hebt een trip waar je smaakpapillen niet van terug hebben. In het tweede luik van onze trip trekken we van de diepten van Postonja naar de hoogtes van Marezige bij Koper.

Van het pastorale Bela Krajina tot het mediterrane Koper: Slovenië is een klein land met een grote diversiteit aan regio's. Even divers is het  culinaire erfgoed wat het land een perfecte bestemming voor fijnproevers maakt. Doe daar nog hun excellente wijnen bij, en je hebt een trip waar je smaakpapillen niet van terug hebben. Ontdek met ons in dit eerste luik de culinaire highlights van Bela Krajina en Bled. Laat het smaken!

Een beetje Frans, een tikkeltje Duits en vooral heel Zwitsers: geklemd tussen het Zwarte Woud en de Elzas is Bazel een echt buitenbeentje. Vanuit het centrum rijden trams naar Frankrijk en Duitsland, er wordt een dialect gesproken dat zelfs voor andere Duitstaligen onverstaanbaar is en met carnaval gaat iedereen er door het lint. Maar Bazel is bovenal een stad met een rijke geschiedenis, een schat aan monumenten, charmante uithoekjes en een kathedraal die als een rode diva boven de stad uittoornt. 

Het moest ervan komen en eerlijk gezegd, ik werd er zelfs een beetje nerveus van. De Amu Darya rivier kwam in zicht, bewijs daarvan waren jonge kerels die grootsmoelige, primitieve joekels van vissen omhoog hielden. Al bij al een surrealistisch, fatamorgana-achtig beeld in het midden van de woestijn...

Van  Arthur Conan Doyle  tot Ian Flemming: Berner Oberland werd het decor van wereldberoemde misdaadthrillers als Sherlock Holmes en James Bond. Dat het met torenhoge bergen, diepe kloven en uitgestrekte gletsjers 'thrillt' in de Bernse Alpen is een feit. Los daarvan kijken wij als reizigers vol verwondering naar een stortvloed aan natuurschoon dat door een goddelijke hand lijkt gebeiteld. 

Na heerlijk - op de grond - geslapen te hebben, kregen we ontbijt, om vervolgens Rabotta terug doorheen de muur naar buiten te wringen en onze weg naar Ashgabat te vervolgen. We reden lange tijd langs een gigantisch gebergte, de Nebet Dag, die de natuurlijke grens vormt met Iran. We passeerden ook een aantal stoffige dorpen met mooie namen zoals Balkanabat, Kum Dag of Bereket, leuke plekken om te stoppen en even onze benen te strekken, te tanken of thee te drinken. 

Dat Belgen graag geziene gasten in de Champagne zijn is geen geheim. Een tochtje naar Epernay, in het hart van de Champagnestreek is iets waar we nooit nee op zeggen. Epernay heeft een bruisend hart net als champagne zelf.  Zowat alle grote merken zijn hier vertegenwoordigd in de beroemde Champagnelaan. Maar ook het stadje zelf en de onmiddelijke omgeving blijken een paradijs voor Bourgondiërs.

Een champagnecentrum dat letterlijk al je zintuigen prikkelt? Bij Pressoria, in het voormalige pershuis van Maison Pommerol, is dat daadwerkelijk het geval. In 2021 opende dit interpretatiecentrum in Aÿ en Champagne met een zintuiglijk parcours rond dit godendrankje. Bubbels horen, zien, ruiken, proeven en tasten: maak een onthullende reis door de geheimen van champagne.

Toen Le Havre op het einde van WO II werd platgebombardeerd, moest de stad niet alleen van scratch terug opgebouwd worden, ze moest zichzelf ook heruitvinden. Kunst en cultuur werden belangrijke nieuwe pijlers. In 2017, toen Le Havre haar 500ste verjaardag vierde, pakte ze uit met een kunstenfestival waarvan de positieve impact zo groot was, dat het een jaarlijks evenement werd. 'Un Été au Havre' transformeert de stad tot een gigantisch openluchtmuseum. 

Het Tunesië, ver weg van de toeristische stranden, is een ideale bestemming voor een avontuurlijke roadtrip. Het is een land vol fascinerende landschappen,  oases met duizenden dadelpalmen en eeuwenoude ksour. In het eerste deel van onze roadtrip rijden we van Tozeur naar Douz. We maken kennis met de rijke Berbercultuur en verzeilen in de Sahara waar we worden ondergedompeld in het boeiende nomadenbestaan.

Van binnenzee tot vruchtbare polderakkers: de Beemster was het begin van de reeks succesverhalen over de Hollanders die op een ongeziene manier het water bedwingen. Landbouw en veeteelt zijn er alomtegenwoordig en leveren verse, maar vooral ook heerlijke lokale producten, waaronder de bekende Beemsterkaas. Een mooi moment om de Beemster te bezoeken is het voorjaar, wanneer de kleuren van de uitgestrekte tulpenvelden afspatten. Want het oog wil ook wat.

Baku binnenrijden zonder Nazim te bezoeken, was gewoon not done. Bovendien was het ook super handig want hij kende alle boeiende adresjes.  Het was altijd een culinair feestje om ons te laten verwennen in een Azeri restaurant. Toast met kaviaar en brochettes van steur met een soort ketchup van granaatappel, het was in één woord heerlijk. We hadden jammer genoeg niet de luxe, noch de tijd om ons verblijf in Baku te rekken. 

Café 'Bar-Tabac' in Antwerpen Zuid op de Waalse kaai was de ‘Place to be’ als je jezelf trendy en hip voelde. Meer motivatie had mijn vriendin George met haar burgerlijke West-Vlaamse opvoeding niet nodig om daar helemaal los te gaan. Ik stond er, ietwat onwennig, met een biertje in mijn hand rond te kijken. Tot er een kale versie van hip en trendy, gewapend met oorbel, een Bretoense wit-blauwe horizontaal gestreepte trui en klompen met koeienvacht, een praatje kwam slaan .

De lente is de beste tijd om de Amsterdam Flower Area te bezoeken. Terwijl het Keukenhof wordt overspoeld door vele duizenden bezoekers, worden in Aalsmeer vlijtig seringen geoogst. Deze uit de Balkan afkomstige heerster nestelde zich begin 20e eeuw comfortabel op de legakkers van de Westeinderplassen. Meer zelfs: seringen maakten van Aalsmeer de 'Bloemenhoofdstad van de Wereld'. Tijd voor een update.

Nee, de trein Tbilisi/Baku is geen ‘Intourist’ attractie zoals je zou verwachten, het is niet als pakweg de legendarische Trans-Siberian express met toeristaccommodatie, enz. Avontuurlijk zou het wél zijn, dus kon ik George overhalen om mee te reizen.   Collega’s Otto en Duche, die ervan overtuigd waren dat deze treintrip niet probleemloos zou verlopen, kwamen ook mee. Helemaal ongelijk hadden ze niet, want de gewapende Azeri militairen die op de trein zaten, of beter ‘patrouilleerden’, waren voortdurend op hun hoede voor Armeense ‘terroristen’.

Mooie dingen waarderen vraagt soms tijd. Zoals de binnenstad van Le Havre, die  Auguste Perret van scratch optrok nadat het door de geallieerden in 1944 werd platgebombardeerd. 'Stalingrad aan zee' volgens de ene, een meesterwerk volgens de andere. In 2005 kwam de kentering toen Unesco het opus magnum van de 'betonpoëet' op de Werelderfgoedlijst zette. Sindsdien lopen zelfs  les Havrais  weer met opgeheven hoofd door hun eigen stad. En daar hebben ze alle reden toe.

Van Tbilisi naar Yerevan is slechts 260 km, maar om er te geraken had ik een volledige dag nodig. De eerste keer dat ik er naar toe trok, was met Otto achter het stuur van zijn Gigouli (Lada) en enkele medewerkers. Het was voor het hele gezelschap de eerste keer dat we naar Yerevan reden. Georgiërs zijn niet gek op Armeniërs en omgekeerd is het niet anders. We reden van de éne hoofdstad naar de andere, meestal in eerste versnelling. Het traject was bij momenten schilderachtig mooi, maar het wegdek - als het er al was - lag er erbarmelijk bij.   

Rouen ademt geschiedenis: van de Vikingen die er in de 9e eeuw kwamen aanwaaien tot het leger schrijvers en schilders die er niet alleen inspiratie, maar alles vonden wat aansloot bij hun flamboyante levensstijl. Vandaag waait er een romantische wind door de Normandische hoofdstad waar een beroemde kathedraal waakt over oude vakwerkhuizen en  gezellige pleintjes. In Rouen is het goed leven en dát zal je geweten hebben. 

De boog kan niet altijd gespannen staan en hoeveel leuker kan een verkenningstocht worden dan met een oude Russische side-car, gescoord van een politieman op rust. De sovjetkameraden hadden een onwankelbaar vertrouwen in intens gebruikte Russische voertuigen. Schade en idioot veel kilometers op de teller gaven aan hoe degelijk zo’n voertuig wel was.  Mijn oude “K-750” verdiende dus veel respect.  De Spaanse Juan, die een tijdje meedraaide in Nomad Express Georgië, was de geschikte motorpartner .

Een cruise leek me altijd iets luxueus, een beetje elitair zelfs. Lunchpartijen in driedelig pak, gel in je haar en een Breitling horloge van een of andere strandverkoper aan je pols. De overzetboot van Baku, die me over de Kaspische Zee naar het toenmalige Krasnovodsk (vandaag: Turkmenbashi) voerde bleek het tegenovergestelde. 

Na Château de Chenonceau zetten we onze kersttrip 'Noël au Pays des Châteaux' verder langs maar liefst zes andere kastelen. En net zoals in Chenonceau versmelt ook daar de magie van kerst met de architectuur en de geschiedenis van de mooiste kastelen langs de Loire. Elk kasteel heeft zijn eigen thema en verhalen én een feeërieke kerstsfeer die niemand koud laat, ook ons niet.

De mooiste vrouwen ter wereld? Audrey Hepburn is een veilige gok denk ik, gevolgd door meer hedendaagse schoonheden zoals Penelope Cruz of haar zuster Monica. Alle drie mogen ze voor mijn part doorgaan als mooiste vrouw ter wereld. Al stralen ze weinig sexualiteit uit vind ik, daar zorgde destijds Sophia Loren of BB dan weer voor. Vandaag gaat het bergaf met het principe ‘mooie vrouw’. Het lijkt iets dat tegenwoordig kan besteld worden. 

George had altijd wel een verrassende remedie in petto om mijn oncomfortabele trips te compenseren. Dit keer verraste ze me met een kreeftfeestje. Benodigdheden: 1 warm schuimbad, 1 als tafel dienende plank dwars over het bad heen, 1 fles champagne, 2 glaasjes, 2 gekookte kreefthelften en cocktailsaus. Een romantisch muziekje op de achtergrond en de avond kon niet meer stuk.

Na de Orne en de Moezel gaan we de kerstsfeer opsnuiven in de kastelen van de Loire. Een sprookjesachtige tocht die de schoonheid van de architectuur, de geschiedenis en de eindejaarsfeer op een unieke wijze linkt. Eerste halte: Château de Chenonceau, waar een  excentrieke  kerstsfeer ons terug katapulteert naar de tijd toen de papegaaien van de al even excentrieke Catherine de Médicis nog los vlogen in haar balzaal. Welkom in het unieke kerstwonderland van Chenonceau.  

Saribay had me niet verteld dat hij minstens nog een week in Tashauz zou blijven. Spijtig genoeg was dat geen optie voor mij, ik probeerde steeds mijn trips zo kort mogelijk te houden. Ik had evenmin zin om terug door de woestijn naar Ashgabat te trekken. Tashauz ligt niet ver van de Oezbeekse grens, dus waarom niet proberen om meteen naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan te gaan, ik moest er toch ooit heen. Twee vliegen in één klap!