POST SOVJET ROCK 'N ROLL 13: LOSING THE WORLD'S BIGGEST AIRPLANE

George had altijd wel een verrassende remedie in petto om mijn oncomfortabele trips te compenseren. Dit keer verraste ze me met een kreeftfeestje. Benodigdheden: 1 warm schuimbad, 1 als tafel dienende plank dwars over het bad heen, 1 fles champagne, 2 glaasjes, 2 gekookte kreefthelften en cocktailsaus. Een romantisch muziekje op de achtergrond en de avond kon niet meer stuk.

Toen George me vroeg hoe m’n trip in Turkmenistan verlopen was, besefte ik dat ik helemaal niet in staat was om erover te vertellen. Waar moest ik beginnen? Ik beperkte me tot het incident: ‘grensovergang in Lada-kofferbak’. Haar antwoord hierop was een bijzonder deugddoende massage.

Een nieuwe opdracht bracht me in Tbilisi in Georgië, waar ik weer opgewacht werd door mijn kersverse collega Duche en zijn vrienden. Dit keer had ik ook een urgente zending bestemd voor de US embassy in Baku-Azerbaijan. Het plan was om dit pak te leveren in Baku met het tweedehands Mazda busje dat ik intussen naar Tbilisi had gestuurd. Zo gezegd, zo gedaan. Duche, mijn nieuwe collega Otari (Otto) en ik + karton vertrokken ’s ochtends voor een rit van pakweg 600 zijderoute kilometers naar Baku. Niemand van ons drie was ooit in Azerbaijan geweest en het feit dat we langs het conflictgebied ’Nagorno-Karabagh’ moesten, zorgde voor wat spanning. We reden eerst langs de historische stad Rustavi, waar behalve verroeste industrie niets historisch te zien was. We vervolgden onze weg al slalommend tussen putten en andere grote obstakels, door armoedig ogende dorpjes, tot we over de 'Rode brug' ter hoogte van Kirach-Mughanlo ook nog een mijnenveld aantroffen, net voor de grensovergang naar Azerbaijan.

Aan de grens zelf kregen we het aan de stok met de douane. Een aftands oranje Mazda busje (kenden ze niet), 2 Georgiërs, 1 Belg + 1 karton diplomatieke cargo, ingewikkelder kon niet. Maar Otto kreeg ons de grens over gepraat. Opgelucht reden we verder door eindeloze steppelandschappen en oogverblindende zoutvlaktes. We hielden een thee-stop aan een antieke, afgebrokkelde karavanserai. Nadien kruisten we nóg een ‘historische’ stad, Gandjah, om tenslotte via Shirvan ‘s avonds laat in Baku aan te komen. Ik vergeet bijna te vermelden dat we gedurende die hele trip hadden af te rekenen met geldverslindende politie-stops en ‘Oblast’ (regio overgangen), waar we telkens alle paspoort- en andere gegevens moesten invullen in grote zinloze logboeken. Iets wat enkel kon nadat we deze mannen geld toestopten. We overnachtten in het intussen verdwenen Intourist hotel ‘Absheron,’ gelegen op het gelijknamige schiereiland met een 180 graden uitzicht op de Kaspische Zee.

De dag nadien regelden we meteen de levering aan de Amerikaanse ambassade zodat we nog wat tijd over hadden om de historische binnenstad te verkennen. Er waren veel merkwaardige toeristische bezienswaardigheden te ontdekken in Baku, te veel zelfs, maar we gingen toch even kijken naar de dichtbij gelegen, eeuwenoude Zoroastrische Atesgah vuurtempel. Deze tempel van de zonne- en vuuraanbidders, met een eeuwige vlam in het midden was blijkbaar ingenomen door zigeunerkinderen die het als speelterrein gebruikten. Buiten het tempelcomplex vonden we nog meer eeuwig vuur in de omringende duinen, wat in de avond garant stond voor een fascinerend spektakel. Aan de kust speelden we een spelletje biljart op een van de vele biljarttafels die daar lukraak in open lucht opgesteld stonden. We vonden een restaurantje waar ze ons na droog brood met bergen kaviaar, heerlijke op houtvuur gegrilde steurbrochettes serveerden met een lekkere granaatappelsaus en verse koriander.

Terug in Antwerpen moest ik onmiddellijk weer cargo uitrekenen om vluchten te kunnen boeken. Dit keer was er cargo voor Asjchabat, Tashkent en tenslotte Alma-Ata (nu Almaty), de toenmalige hoofdstad van Kazachstan. Ik kwam in de buurt van 100 ton, prima voor een Antonov-124, het grootste cargovliegtuig ter wereld. Omdat er niets mocht mislopen, bleef ik wachten op de luchthaven van Oostende. Net toen ik lekker lag te dutten achterin mijn Ford Sierra, deed mijn Motorola car phone me plots wakker schrikken.‘De Antonov gaat zo meteen landen’ klonk het. Ik kleedde me snel aan en was net op tijd uit mijn auto om het kolossale vliegtuig majestueus te zien landen. Wanneer het begon te taxiën, deed het de andere vliegtuigen eruit zien als speelgoed. De reus kwam rustig mijn richting uitgebold en maakte uiteindelijk iets wat leek op een kniebuiging. Hij ging met zijn snuit op de tarmac liggen en klapte dan sissend en puffend zijn neus naar boven, wat mij een blik in de gigantische laadruimte gunde. Het laden ging verrassend vlot. Heftrucks en vrachtwagens konden gewoon binnenrijden. Hier en daar werd de cargo 4 meter hoog opgestapeld. Wanneer dat allemaal achter de rug was, had ik geen zin meer om weer helemaal mee te vliegen. Een grote vergissing bleek later. Na de eerste levering in Asjchabat was de Antonov niet meer komen opdagen in Tashkent voor zijn 2de stop. Grote ramp! “Where the ‘F’ is my plane?” brulde mijn Motorola. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Tot bleek dat de dispatchers hadden beslist de Antonov naar huis te sturen en de korte vluchten naar Tashkent en Almaty uit te voeren met kleinere cargovliegtuigen om geld uit te sparen. Losing the world's biggest airplane, het kostte me bijna mijn baan. Tijd om te zitten treuren was er niet, nieuwe opdrachten rolden binnen.