POST SOVJET ROCK 'N ROLL 10: GETTING ORGANISED IN TBILISI

Het aantal chartervluchten bleef stijgen net als de vraag van de Amerikaanse ambassades of ik ook ‘shipments’ kon regelen. Waar naartoe was niet altijd duidelijk, als het maar wég was. Sommigen vroegen bovendien of ik huisleveringen en/of andere diensten kon verstrekken. Een lokaal representatiekantoor oprichten zou soulaas bieden, maar eerst moest ik wat info verzamelen… Bij de ambassade van Georgië in Brussel aankloppen leek me een solider plan dan bij een Georgiër op het Falconplein in Antwerpen.

Een vriendelijke attaché wilde me meteen ontvangen. Het was leuk om te zien hoe de aandacht van mijn gesprekspartner telkens meteen verscherpte als ik zei dat ik samenwerkte met ‘de Amerikaanse ambassade’. Ook hier. De dikke zwarte wenkbrauwen van de aardige man zakten een volle centimeter en met een gekke teutmond zei hij vervolgens: ‘oh!’ Uiteindelijk werd het hele gesprek gereduceerd tot stap 1: het vinden van een betrouwbare zakenpartner in Tbilisi die ook vloeiend Engels sprak. De attaché gaf me het telefoonnummer van Giorgi Mkheidze. ‘Prins Mkheidze zal je zeker kunnen helpen’, verzekerde hij me. De prins klonk heel opgewekt en geïnteresseerd aan de telefoon, hij gaf me het adres van een café waar ik hem tijdens lunchtijd zou kunnen spreken. Ik zat te wachten met een koffie in het bewuste café toen er een jongeman binnenkwam, gekleed in een blauwe blazer bovenop een werkbroek en werkschoenen vol witte verfvegen. Ik stond recht om hem te begroeten: ‘Prince Mkheidze’? Hij glimlachte bescheiden en zei een beetje verlegen dat het al een tijdje geleden was dat iemand hem nog had aangesproken met zijn ‘titel en voegde er meteen aan toe: ‘please call me Georges’. Hij luisterde aandachtig naar mijn situatie en zei meteen dat hij de geschikte man voor me kende. David Dumbadze. Dato, we call him ‘Duche’. ‘He’s my best friend, he will definitely be a big help for you.’

Niet lang daarna landde ik met een Ilushin-76 in Tbilisi luchthaven. Bij het uitstappen zag ik een Lada Niva in volle vaart op me afstevenen. De Niva stopte met gierende banden en er stapte een zware jongen uit, samen met een jonge kerel met een De Niro lachje. De Niro stelde zich voor: ‘I’m Duche. Georges told me to take care of you. And this is Zaza,’ zei hij nog. Zaza verbrijzelde resoluut mijn hand en wees naar de passagierszit van zijn Lada. Hij scheurde het vliegveld af, recht de straat op, douanes en security negerend. ‘Zaza is the chief of police,’ verduidelijkte Duche. Toen Zaza het woord ‘police’ hoorde keek hij me aan met een brede grijns, een lachje dat me aan Yogi the Bear deed denken. In kamikazestijl reden we naar het ‘Vake’ district, waar Duche woonde. Duche bonkte op de metalen deur van zijn appartement en ik hoorde een stuk of 5 sloten opendraaien. ‘Anti Maffia door’(!), zei Zaza. Binnen werden we verwelkomd door Duche’s Armeense vrouw Natasha en hun zoon. Al snel stond er een zak chips op tafel en kwam Zaza terug van een kiosk met een plastiek zak vol ‘Kasbegi’ bier en pakjes sigaretten. Het roken en drinken ging tegen een razend tempo, ondertussen probeerde ik uitgelegd te krijgen dat ik voor de Amerikaanse ambassade douane-inklaringen, transporten, leveringen en verhuizingen zou gaan doen. Duche luisterde zonder commentaar te geven. Voor Zaza leek het wat abstracter. ‘Why they don’t do it themselves’, vroeg hij (terecht). Het was al een eind voorbij middernacht, de asbakken puilden uit en de lege bierflesjes waren niet meer te tellen. De salonbank werd opengeklapt en gedekt. Het zou mijn slaapplek worden én blijven tijdens mijn vele volgende bezoeken. De volgende ochtend had Natascha gekookte eitjes op tafel gezet. De kleine zilveren lepeltjes vielen mij op, ze waren gedecoreerd met minutieuze wapenschilden. ‘From my mother’s family,’ verklaarde Duche. Duche, die sterk anti-Sovjet was, vertelde dat de woonwijk ‘Vake’ een latere uitbreiding van Tbilisi, oorspronkelijk familiegrond was van zijn adelijke familie langs moederskant. ’The fucking Sovjets took everything,’ klonk het. De rest van de week spendeerde ik bijna volledig in wachtzalen van officiële instanties en kantoren van allerlei ambtenaren. Samen met mijn nieuwe compagnons bracht ik alle administratie en paperassen in orde, al dan niet met ‘bribes’ en/of tussenkomst van Zaza. Zo werd Nomad Express ltd. Georgia geboren. In Paliashvili street huurden we een winkel waarvan we een kantoor maakten met een klein magazijn. Deze hele actie werd snel door de Amerikaanse ambassade beloond met een opdracht voor mijn eerste verhuisjob met mijn nieuw opgerichte firma. Ik was dol op de samenstelling van mijn ‘parking-team’. Duche had enkele vrienden, samen met de broer van prince George Mkheidze aangesteld. Met mijn universitair- en adelijk packing team stonden we punctueel aan de voordeur van onze eerste klant. De vrouw des huizes liet ons binnen en ik zag mijn packers zich éen voor éen welgemanierd en vriendelijk voorstellen aan de toch wel verwonderde vrouw. Ze deden allemaal netjes hun schoenen uit en wat later gingen we aan de slag met onze kartons, tapes en badkamerweegschaaltje. Het moet gezegd: het was vooral Jano, in het dagelijkse leven chirurg, die een nieuwe invulling gaf aan het begrip ‘charme’. Hij was aangesteld om in de keuken te werken. Ik ging af en toe kijken en zag hoe hij alles minutieus aan het inpakken was, alsof het cadeautjes waren die je zo onder een kerstboom zou kunnen leggen. Hij vroeg ook af en toe taaladvies aan de vrouw des huizes, om het correcte Engelse woord te kunnen invullen op de inventarislijst. Later kreeg ik van haar een bedankbrief, waarin ze duidelijk maakte dat het veruit het vriendelijkste en correctste packing-team was waarmee ze ooit gewerkt had tijdens haar vele verhuizingen. Het zou niet de laatste mooie bedankbrief zijn die ik mocht ontvangen dankzij mijn uniek team. Het werd een traditie om ’s avonds na een job op restaurant te gaan met de collega’s. Telkens was het een feest: heerlijke lokale gerechten, lekkere Georgische wijnen en uniek gezelschap. Ik was overtuigd, met dit team kunnen we alles aan. ‘Gamardjos!’ (‘santé’ de letterlijke vertaling is: ‘op de overwinning!’). En dat was het ook.