Reizen door Iran is als een schatkist openen waaruit de ene na de
andere diamant tevoorschijn komt. Tijdens de trip die ik met Joker maak met een
groepje gelijkgestemden, vinken we de meeste highlights af, maar treden we ook buiten
de begane paden en zijn het vooral les petites histoires die er toe doen. We
ontdekken paleizen, Perzische tuinen, moskeeën en mausoleums, maar ook kleurrijke
bazaars, een van mijn top drie woestijnen, en we maken vooral kennis met de
uiterst vriendelijke bevolking die ons met open armen ontvangt.
"Het intellectuele noorden en het emotionele zuiden: Iran is een land van tegenstellingen."
Met de trein door Iran. |
Lost in translation. In de trein verdelen we ons in
drie slaapcompartimenten voor 4 personen. Onze jonge steward wil helpen met de
bagage, maar spreekt geen woord Engels. Hij is meteen starstrucked door een van
de meisjes, ik zit samen in een coupé met de drie jongste van de 8 dames en 2
heren waar ik mee op stap ben. Hij probeert een gesprek aan te knopen met zijn kersverse idool,
maar dat vlot niet echt. Hij laat zich evenwel niet snel ontmoedigen en probeert
tenslotte met haar te communiceren via Google translate. Hij spreekt zinnetjes
in het Perzisch in en laat haar antwoorden in het Engels, het zorgt voor het
nodige entertainment. Maar al snel blijkt dat Google translate toch hier en
daar steken laat vallen en er helemaal andere dingen uit de bus komen. Letterlijk
lost in translation. De jongen gaat terug aan het werk en wij proberen te
slapen. De 15u vliegen voorbij.
"Google translate zorgt voor het nodige entertainment."
Citadel Rayen. |
Een citadel in adobe. In Kerman staat Sherven, onze
jonge gids ons op te wachten in het station. We hebben de hele reis bijna uitsluitend
vrouwelijke gidsen die telkens de grenzen van het hoofddoekgebruik aftasten.
Leuk om te zien hoe er toch subtiel gerebelleerd wordt. Sherven is een moderne
vrouw en draagt haar hoofddoek als een sjaaltje in de jaren ’50. Ze zijn er erg
creatief mee en wij leren stilletjes bij. Na een ontbijt in een erg kitscherige
tent, versierd met strooien parasolletjes, waar we vanop lichtblauwe fluwelen
tronen een heel uitgebreid ontbijt naar binnen werken, trekken we met privé
vervoer verder naar Rayen, in het zuidoosten van Iran. De citadel die we hier
bezoeken is het grootste nog bestaande adobe gebouw ter wereld. Bam, een
volledige stad in adobe, die hier dé trekpleister was, werd in 2003 zo goed als
van de kaart geveegd door een aardbeving.
Rayen is een perfect alternatief, het werd meer dan 1300 jaar geleden gebouwd en er woonden nog mensen tot zo’n 150 jaar terug. Achter de citadel zien we de berg Haraz hoog boven alles uittorenen. Met z’n 4501m is het de vierde hoogste berg van Iran. Op het eerste gezicht staat de citadel in the middle of nowhere, maar hij ligt op de ooit erg de drukke handelsroute tussen Bam en Kerman. De hoge muren en perfecte ligging op een heuvel zorgden ervoor dat het fort, dat maar liefst 16 wachttorens telde, nooit werd ingenomen door de Arabieren. Ik loop er nog even alleen rond om de verhalen wat te laten bezinken en me in te beelden hoe het moet geweest zijn om hier te leven. Omdat Bam jarenlang dé grote trekpleister was, werd deze site stiefmoederlijk behandeld. Maar er wordt nu hard aan gewerkt. Leuk om te zien, want het gebeurt nog op precies dezelfde manier als 1300 jaar geleden.
Symmetrie als rustpunt. Mijn eerste Perzische tuin, Shahzadeh (tuin van de prins), 35km van Kerman is meteen een van de mooiste van het land. Liefst 9 tuinen in Iran behoren tot Unesco Werelderfgoed. Ik heb nog nooit zoveel Werelderfgoed gezien op zo’n korte tijd. De tuin werd in 1850 aangelegd, sommige stukken zijn nooit afgewerkt omdat de koning die de opdracht gaf stierf voor hij klaar was. Perzische tuinen volgen altijd het reliëf en de natuurlijke glooiingen van het terrein. Er zijn pools aangelegd op 8 niveaus met telkens een kleine waterval om het hoogteverschil van 20m te overbruggen. Beneden wordt het water opgevangen en terug naar boven gestuwd. De esthetiek was belangrijk, maar dit vernuftige irrigatiesysteem wordt natuurlijk in de eerste plaats gebruikt om de bomen en planten water te geven. De meeste bomen staan hier al sinds het begin en zijn dus meer dan 150 jaar oud. ‘Van de 9 tuinen is dit de meest symmetrische,’ vertelt de gids.
Citadel Rayen. |
Rayen is een perfect alternatief, het werd meer dan 1300 jaar geleden gebouwd en er woonden nog mensen tot zo’n 150 jaar terug. Achter de citadel zien we de berg Haraz hoog boven alles uittorenen. Met z’n 4501m is het de vierde hoogste berg van Iran. Op het eerste gezicht staat de citadel in the middle of nowhere, maar hij ligt op de ooit erg de drukke handelsroute tussen Bam en Kerman. De hoge muren en perfecte ligging op een heuvel zorgden ervoor dat het fort, dat maar liefst 16 wachttorens telde, nooit werd ingenomen door de Arabieren. Ik loop er nog even alleen rond om de verhalen wat te laten bezinken en me in te beelden hoe het moet geweest zijn om hier te leven. Omdat Bam jarenlang dé grote trekpleister was, werd deze site stiefmoederlijk behandeld. Maar er wordt nu hard aan gewerkt. Leuk om te zien, want het gebeurt nog op precies dezelfde manier als 1300 jaar geleden.
"Iraanse vrouwen zijn erg creatief in het dragen van een hoofddoek en wij leren stilletjes bij."
Symmetrie als rustpunt. Mijn eerste Perzische tuin, Shahzadeh (tuin van de prins), 35km van Kerman is meteen een van de mooiste van het land. Liefst 9 tuinen in Iran behoren tot Unesco Werelderfgoed. Ik heb nog nooit zoveel Werelderfgoed gezien op zo’n korte tijd. De tuin werd in 1850 aangelegd, sommige stukken zijn nooit afgewerkt omdat de koning die de opdracht gaf stierf voor hij klaar was. Perzische tuinen volgen altijd het reliëf en de natuurlijke glooiingen van het terrein. Er zijn pools aangelegd op 8 niveaus met telkens een kleine waterval om het hoogteverschil van 20m te overbruggen. Beneden wordt het water opgevangen en terug naar boven gestuwd. De esthetiek was belangrijk, maar dit vernuftige irrigatiesysteem wordt natuurlijk in de eerste plaats gebruikt om de bomen en planten water te geven. De meeste bomen staan hier al sinds het begin en zijn dus meer dan 150 jaar oud. ‘Van de 9 tuinen is dit de meest symmetrische,’ vertelt de gids.
De Shahzadeh tuin. |
En dat geeft op een of andere manier rust. De idee achter zo’n Perzische tuin was dat je er effectief een relax gevoel aan moest overhouden. Opdracht geslaagd. Onze innerlijke mens versterken we in Mahan City, het restaurant heet, heel toepasselijk na ons bezoek aan de tuin, Witte Roos. Er wordt een mixed kebab opgediend met zelfgebakken brood. Heerlijk. Als dessert bestellen we iets heel typisch, faloodeh, vermicelli gemixt met suiker en semi bevroren rooswater. Het zou de lichaamstemperatuur perfect regelen, hoewel niemand er iets van merkt. ‘Misschien moet het daar echt heet voor zijn,’ oppert iemand voorzichtig. Het is wel lekker.
"De idee achter een Perzische tuin was dat je er een relax gevoel aan moest overhouden. Opdracht geslaagd."
Een ondergronds aquaduct. In Shafi Abad lopen er zomaar
even 45 km qanats, kanalen onder de grond op 12m diep, dit systeem bestaat al
meer dan 3000 jaar in Iran. Het zou om een Iraanse uitvinding gaan, alhoewel
daar discussie over bestaat. Eén ding is zeker, alleen in Iran zijn er nog duizenden
in gebruik. Ze leveren nog steeds water voor een groot deel van de akkers en
tuinen. Het is indrukwekkend om af te dalen in zo’n ondergrondse aquaduct. Terwijl
de Romeinse aquaducten nog slechts een bezienswaardigheid zijn, bleven de
qanats hier al die duizenden jaren hun
nut bewijzen.
De tunnelgravers begonnen aan een bron in de bergen en zorgde dat het water,zonder dat het bloot werd gesteld aan allerlei microben, of het verdampte door de grote hitte tot bij de mensen geraakte. Een akelig detail: deze tunnelgravers waren altijd in het wit gekleed, zo hadden ze hun lijkwade al aan als er een tunnel instortte. Qanats waren synoniem voor leven. En omdat ze zo belangrijk waren bestonden er zelfs qanatwetten die de eigenaars, die veel geld investeerden, moesten beschermen. Deze qanats zorgden ook in de droogste regio’s van het land voor water. Zo konden tuinen als Shahzadeh aangelegd worden middenin de woestijn. Ik vind het vooral spectaculair dat dit 3000 jaar oude, vernuftig irrigatiesysteem standhoudt tot op de dag van vandaag.
Ondergrondse qanats. |
De tunnelgravers begonnen aan een bron in de bergen en zorgde dat het water,zonder dat het bloot werd gesteld aan allerlei microben, of het verdampte door de grote hitte tot bij de mensen geraakte. Een akelig detail: deze tunnelgravers waren altijd in het wit gekleed, zo hadden ze hun lijkwade al aan als er een tunnel instortte. Qanats waren synoniem voor leven. En omdat ze zo belangrijk waren bestonden er zelfs qanatwetten die de eigenaars, die veel geld investeerden, moesten beschermen. Deze qanats zorgden ook in de droogste regio’s van het land voor water. Zo konden tuinen als Shahzadeh aangelegd worden middenin de woestijn. Ik vind het vooral spectaculair dat dit 3000 jaar oude, vernuftig irrigatiesysteem standhoudt tot op de dag van vandaag.
"Tunnelgravers waren altijd in het wit gekleed, zo hadden ze hun lijkwade al aan als er een tunnel instortte."
Logeren bij locals in de woestijn. |
Slapen aan de rand van de woestijn. Alhoewel we op een comfortreis
van Joker meestal in charmante lokale 2 en soms zelfs 3 sterrenhotels overnachten en
zoveel mogelijk in het centrum vlakbij alle bezienswaardigheden, wordt er toch
ook af en toe van afgeweken. Vooral als we buiten de steden zijn slapen we op
iets authentiekere plekken. Dit keer trekken we in bij een familie. Ze hebben
van hun typische plattelandswoning aan de rand van de woestijn een eco-lodge
gemaakt. We krijgen dus wel een eigen kamer, al is die heel basic. Leuk is dat
we eigenlijk samenleven met de familie en worden verwend met een heerlijke
keuken, ook bij het ontbijt ontbreekt er niks. De binnenplaats is bovendien een
perfecte plek om de sterrenhemel te bewonderen.
Maar vannacht gaan we op stap. We trekken de woestijn in nog voor de zonsondergang. Jammer genoeg gooien wolken roet in het eten. De zon verdwijnt nog voor ze de kans krijgt er een prachtig kleurenspektakel van te maken. In een karavanserai drinken we thee en wordt er voor ons gebarbecued. Ik loop intussen nog even de woestijn in om wat foto’s te maken voor het helemaal donker wordt. Er gaat een enorme rust uit van deze plek. Ik geniet ervan om even alleen te zijn en rond te lopen met als enige compagnon een kleine hagedis die, ook als ik even ga zitten, in mijn buurt blijft. De barbecuesmaakt uitstekend.
Magie in het kwadraat. Om 5u staan we klaar om iets verder de Lut woestijn in te trekken. In het sobere licht nog voor de zon opkomt lijkt het alsof de skyline van een oude medina voor ons opduikt met torentjes, kantelen, ramen en deuren. Mijn fantasie gaat in overdrive. En net voor de eerste zonnestralen boven de bergen uitkomen is het alsof de rotsen op water drijven. De zonsopgang zelf is erg wazig. Maar het is ronduit magisch om de silhouetten van de rotsen tot leven te zien komen en de echte vormen waar te nemen. 20 miljoen jaar geleden was dit de Tetis Zee, waardoor het nu nog steeds een zoutwoestijn wordt genoemd.
Met het opkomende licht zie ik effectief witte stukken, want door de regen van de afgelopen dagen komt het zout naar boven. Het is niet alleen een van de droogste woestijnen maar ook de warmste plek op aarde waar al temperaturen van om en rond de 70° werden gemeten. Gelukkig is dat niet het geval vandaag, want we gaan een paar uur wandelen met Ebrahim, een goedlachse herder die de hele tijd liefdesliedjes zingt. Hij heeft twee dromedarissen waarop we om beurten mogen rijden. Na een paar uur rondtrekken snap ik perfect waarom deze woestijn Unesco Werelderfgoed is.
Karavanserai. |
Maar vannacht gaan we op stap. We trekken de woestijn in nog voor de zonsondergang. Jammer genoeg gooien wolken roet in het eten. De zon verdwijnt nog voor ze de kans krijgt er een prachtig kleurenspektakel van te maken. In een karavanserai drinken we thee en wordt er voor ons gebarbecued. Ik loop intussen nog even de woestijn in om wat foto’s te maken voor het helemaal donker wordt. Er gaat een enorme rust uit van deze plek. Ik geniet ervan om even alleen te zijn en rond te lopen met als enige compagnon een kleine hagedis die, ook als ik even ga zitten, in mijn buurt blijft. De barbecuesmaakt uitstekend.
"In de ecolodge leven we samen met een Iraanse familie en worden we verwend met de heerlijke lokale keuken."
Lut woestijn. |
Magie in het kwadraat. Om 5u staan we klaar om iets verder de Lut woestijn in te trekken. In het sobere licht nog voor de zon opkomt lijkt het alsof de skyline van een oude medina voor ons opduikt met torentjes, kantelen, ramen en deuren. Mijn fantasie gaat in overdrive. En net voor de eerste zonnestralen boven de bergen uitkomen is het alsof de rotsen op water drijven. De zonsopgang zelf is erg wazig. Maar het is ronduit magisch om de silhouetten van de rotsen tot leven te zien komen en de echte vormen waar te nemen. 20 miljoen jaar geleden was dit de Tetis Zee, waardoor het nu nog steeds een zoutwoestijn wordt genoemd.
Lut woestijn. |
Met het opkomende licht zie ik effectief witte stukken, want door de regen van de afgelopen dagen komt het zout naar boven. Het is niet alleen een van de droogste woestijnen maar ook de warmste plek op aarde waar al temperaturen van om en rond de 70° werden gemeten. Gelukkig is dat niet het geval vandaag, want we gaan een paar uur wandelen met Ebrahim, een goedlachse herder die de hele tijd liefdesliedjes zingt. Hij heeft twee dromedarissen waarop we om beurten mogen rijden. Na een paar uur rondtrekken snap ik perfect waarom deze woestijn Unesco Werelderfgoed is.
"Mijn fantasie gaat in overdrive als net voor de eerste zonnestralen boven de bergen uitkomen de rotsen op water lijken drijven."
Kerman bazaar. |
Waterpijp roken in Kerman. Kerman is de grootste provincie
en meteen ook een van de vijf grootste steden van Iran. Tradities zijn hier nog
erg belangrijk, ook die van het tapijtweven. Ze zijn de grootste producent van
handgeweven tapijten. En dat zullen we geweten hebben. In de bazaar vinden we
massa’s shops met dit notoire Perzische exportproduct. Niet echt mijn smaak, maar
wel beroemd in de hele wereld. Het is een van de grootste bazaars van de hele
reis. We lunchen in Vakili Traditional Teahouse, een van de vele, zoals de naam
al zegt, traditionele theehuizen in deze souk. Ik eet er een stoofpotje van rundvlees
met look en munt, erg lekker. Bij zowat elk gerecht wordt rijst geserveerd.
Gelukkig zijn er meerdere soorten rijst in Iran. Als we achteraf een shisha
(waterpijp) roken in de bar, treffen we een dameskliekje aan dat helemaal uit de
bol gaat op de tonen van een live traditioneel orkest. Hun enthousiasme werkt bijzonder
aanstekelijk.
"Tradities zoals het tapijtweven zijn nog erg belangrijk in Kerman."
Ganjaliplein, Kerman. |
Een hippe koffiebar. Op het Ganjaliplein, dat deel
uitmaakt van de Vakili bazaar is er niet alleen een interessante karavanserai en een
antiek badhuis maar ook de kleinste moskee van het land, 5 op 5,5m. Wat opvalt
hier zijn de rode mozaïeken, wat uitzonderlijk is, meestal is blauw de kleur
die overheerst. Dat komt omdat de moskee uitsluitend bedoeld was voor leden van
de regering. En als je nog meer prachtige faience wil zien, dan is het
traditionele badhuis Hamam-e-Ganjali Khan een must. Ook hier kwamen enkel
mensen uit de hogere klasse, geestelijken, politici of rijke handelaars en elke
groep had zijn eigen kleedkamer. De ingang van de hammam maakt een bocht van
65° waardoor de warmte perfect bewaard bleef. Er werden hier heel veel
zakendeals afgesloten en dames uit de hogere klasse kwamen er een geschikte
vrouw voor hun zonen zoeken. Het enige nadeel is dat er paspoppen staan om aan
te tonen hoe het er precies aan toeging.
En vermits het al in 1971 een antropologisch museum werd, zijn de poppen erg gedateerd. Al is die jaren’70 stijl natuurlijk ook weer een heel klein beetje trendy. Met z’n drieën verkennen we de rest van de bazaar op zoek naar sjaaltjes en wie weet een of andere onverwachte schat. De sjaaltjes kunnen we al snel afvinken, we kopen ook wat fruit. En na de karamelachtige drank die ze hier vaak koffie noemen, gaan we op zoek naar een echte koffiebar. We vinden een hippe food truck met twee trendy chics die geweldige koffie serveren, zelfs cappuccino, wat we tot nu toe buiten in Teheran niet meer hebben gedronken. Ik geniet ervan om even de wereld gewoon te zien voorbijtrekken, want voor mij is ook dat een van de highlights in Iran. Tijd is hier immers eindeloos.
Hamam-e-Ganjali Khan. |
En vermits het al in 1971 een antropologisch museum werd, zijn de poppen erg gedateerd. Al is die jaren’70 stijl natuurlijk ook weer een heel klein beetje trendy. Met z’n drieën verkennen we de rest van de bazaar op zoek naar sjaaltjes en wie weet een of andere onverwachte schat. De sjaaltjes kunnen we al snel afvinken, we kopen ook wat fruit. En na de karamelachtige drank die ze hier vaak koffie noemen, gaan we op zoek naar een echte koffiebar. We vinden een hippe food truck met twee trendy chics die geweldige koffie serveren, zelfs cappuccino, wat we tot nu toe buiten in Teheran niet meer hebben gedronken. Ik geniet ervan om even de wereld gewoon te zien voorbijtrekken, want voor mij is ook dat een van de highlights in Iran. Tijd is hier immers eindeloos.
"Ik geniet ervan om even de wereld gewoon te zien voorbijtrekken, want voor mij is ook dat een van de highlights in Iran."
Kerman bazaar. |
Gekneed en proper gewassen. Roya is mijn masseuse in de
Cheshmehhammam in Kerman, al zou eauseuse een betere naam zijn. Liters en
liters water krijg ik over me heen gegoten. Een ding is zeker: schoner dan dit
word ik niet meer. Tegenspreken doe ik
niet want zowel Roya als haar andere collega’s zijn flink uit de kluiten
gewassen. Haar brede smile maakt veel goed. Als ze mijn naam hoort kan het
helemaal niet meer stuk, want Myriam wordt al snel Marryam en dat opent alle
deuren in moslimlanden. Ze spreekt amper Engels maar kan het goed uitleggen.
Een beetje gebarentaal als ondersteuning doet wonderen. Twee van ons krijgen
een schrobbeurt terwijl de zes andere dames geduldig wachten in de jacuzzi en
het zwembad. De 2 mannen van ons gezelschap verkennen intussen de bazaar, want zij kunnen
hier pas vanavond terecht.
Ik kijk vooral met grote ogen naar Roya’s inzeeptechniek. Nadat ze een doek in een emmer met zeep heeft gestopt draait ze die in het rond waardoor er een enorme bel van minstens 1m diameter wordt gevormd, die heel zacht op me neer dwarrelt. Daarna volgen er weer tientallen liters water. Ik word ook nog met schapenvet gescrubd, mijn haar wordt gewassen en ik krijg een korte heel relaxerende rugmassage. Als ik haar 200.000 rial geef als fooi in plaats van de gebruikelijke 100.000 (een equivalent van 3,5 euro), word ik gekust, omarmd en geknuffeld. Ze wil ook persé met me op de foto. Maar niet zonder dat ze zich eerst helemaal volgens de regels heeft aangekleed. No way dat ze in haar toch wel heel zedige badpak of zelfs badjas wil poseren met me. Na nog wat knuffels gaat ze plots heel stijf met uitgestrekte arm voor me staan en zegt: ‘Europe meets Iran’ en doet ze alsof ze een politica is. Een vrouw naar mijn hart en eentje met humor. We betalen nog geen 14 euro.
Europe meets Iran. |
Ik kijk vooral met grote ogen naar Roya’s inzeeptechniek. Nadat ze een doek in een emmer met zeep heeft gestopt draait ze die in het rond waardoor er een enorme bel van minstens 1m diameter wordt gevormd, die heel zacht op me neer dwarrelt. Daarna volgen er weer tientallen liters water. Ik word ook nog met schapenvet gescrubd, mijn haar wordt gewassen en ik krijg een korte heel relaxerende rugmassage. Als ik haar 200.000 rial geef als fooi in plaats van de gebruikelijke 100.000 (een equivalent van 3,5 euro), word ik gekust, omarmd en geknuffeld. Ze wil ook persé met me op de foto. Maar niet zonder dat ze zich eerst helemaal volgens de regels heeft aangekleed. No way dat ze in haar toch wel heel zedige badpak of zelfs badjas wil poseren met me. Na nog wat knuffels gaat ze plots heel stijf met uitgestrekte arm voor me staan en zegt: ‘Europe meets Iran’ en doet ze alsof ze een politica is. Een vrouw naar mijn hart en eentje met humor. We betalen nog geen 14 euro.
"Roya spreekt amper Engels, maar een beetje gebarentaal als ondersteuning doet wonderen in dit land."
Met de teletijdmachine naar Meymad. Na al onze omzwervingen in steden
en woestijnen komen we op 2200m hoogte terecht in een troglodietendorp, Meymad. Het
is alsof we door een teletijdmachine naar hier werden geflitst. Mensen leven er
nog in grotten zoals 3000 jaar geleden bij het ontstaan van deze nederzetting. Oorspronkelijk
waren ze bedoeld voor herders die in de winter uit het hooggebergte naar hier afzakten en
er de koudste maanden doorbrachten. Er zijn nog steeds herders die dat doen.
Maar 60 van de 406 grotten zijn permanent bewoond. Veelal door oudere mensen
die soms helemaal krom lopen van de reuma. Want ondanks de droogte buiten is
het binnenin die grotten vrij vochtig. Sinds enkele jaren hebben ze wel
elektriciteit.
We lunchen bij een van de dames. Ze heeft een grote pot soep gemaakt op een vuurtje in de grot, die veel ruimer is dan ik verwachtte. We worden rijkelijk bediend en het is bijzonder lekker. Net zoals op de meeste plekken zitten we op kussens op de grond. We sluiten zoals overal af me thee, intussen geef ik mijn ogen de kost. Als ik nadien nog wat ga rondlopen probeer ik een gesprek aan te knopen met een van de oudere dames van het dorp, maar vlotten doet het niet echt. De tongen komen pas iets losser als ik bij een van hen gedroogde appeltjes koop. En dat zal niet mijn laatste zakje zijn deze reis, want ik ben er meteen helemaal aan verknocht.
Eten bij locals in Meymad. |
We lunchen bij een van de dames. Ze heeft een grote pot soep gemaakt op een vuurtje in de grot, die veel ruimer is dan ik verwachtte. We worden rijkelijk bediend en het is bijzonder lekker. Net zoals op de meeste plekken zitten we op kussens op de grond. We sluiten zoals overal af me thee, intussen geef ik mijn ogen de kost. Als ik nadien nog wat ga rondlopen probeer ik een gesprek aan te knopen met een van de oudere dames van het dorp, maar vlotten doet het niet echt. De tongen komen pas iets losser als ik bij een van hen gedroogde appeltjes koop. En dat zal niet mijn laatste zakje zijn deze reis, want ik ben er meteen helemaal aan verknocht.
"Het lijkt alsof we door een teletijdmachine naar het troglodietendorp Neymad werden geflitst."
©MYRIAM THYS 2018
Er volgen nog 2 blogposts over onze reis naar Iran met Joker, dus stay tuned.
Bij Joker kan je terecht voor avontuurlijke, actieve reizen voor zowat elke leeftijdscategorie. Je kan kiezen tussen een comfortreis of een avontuurlijke reis naar Iran. Het programma komt grotendeels overeen, maar bij Joker Comfort Editions wordt avontuur gecombineerd met de comfortabele omstandigheden van een goed bed, een prettig reistempo en hoofdzakelijk privévervoer. Dat geldt voor al hun comfortgroepsreizen (40) die trouwens zeer kleinschalig zijn, kleine groepjes gelijkgestemde reizigers, naar gelang de bestemming tussen 5 en 13 deelnemers. Je kan je Iranreis boeken op: www.joker.be/nl
Bij Joker kan je terecht voor avontuurlijke, actieve reizen voor zowat elke leeftijdscategorie. Je kan kiezen tussen een comfortreis of een avontuurlijke reis naar Iran. Het programma komt grotendeels overeen, maar bij Joker Comfort Editions wordt avontuur gecombineerd met de comfortabele omstandigheden van een goed bed, een prettig reistempo en hoofdzakelijk privévervoer. Dat geldt voor al hun comfortgroepsreizen (40) die trouwens zeer kleinschalig zijn, kleine groepjes gelijkgestemde reizigers, naar gelang de bestemming tussen 5 en 13 deelnemers. Je kan je Iranreis boeken op: www.joker.be/nl
De vertrekdata naar Iran zijn bekend en vallen allemaal in
april en oktober.
Avontuur zie www.joker.be/iraa
5/4 tot 20/4
12/4 tot 27/4
4/10 tot 19/10
Comfort Editions zie www.joker.be/irca
9/4 tot 24/4 2019
19/4 tot 4/5 2019
19/4 tot 4/5 2019
11/10 tot 26/10 2019
Als je nog meer te weten wil komen over
dit fascinerende land, of je reis naar Iran wil plannen kan je ook naar de
Joker Reisbeurs Azië komen op 20 januari. Ik geef er om 11u een voorstelling
over Iran. Meer info op www.joker.be/nl/reisbeurs-azie
TIPS:
Visum is verplicht en kan je
bekomen in de Iraanse ambassade in Brussel. Let wel: het kan even duren.
Kostprijs 60 euro. Je kan je visum ook aanvragen via Joker.
Geld kan je niet pinnen in
Iran en je kan evenmin credit cards gebruiken. Je moet dus je hele budget cash
meenemen en terplekke wisselen.
De wisselkoers is ingewikkeld. Ze
rekenen in Toman, maar je betaalt in Rials: 10.000 Toman is 100.000 Rial. Voor
1 euro krijg je 47.000 Rial (20/11/2018). Je kan dus best je geld zoveel
mogelijk verdelen, want het lijkt alsof je net een bank geplunderd hebt als je
een groot bedrag gaat wisselen. Wissel niet meteen alles, want soms kan je je
geld niet terug omwisselen.
Prijzen: In Teheran kan je erg
goedkoop eten en taxi's kosten slechts een paar euro.
Alcohol is een absolute no-no.
Er is wel niet-alcoholisch bier (voor de liefhebbers).
Kledij: Normaliter lange mouwen
voor vrouwen en mannen, maar driekwart wordt ook aanvaard. Lange broek of lange
rok, skinny jeans mag, maar je moet er iets langs over dragen. Een hoofddoek is
verplicht, maar kan heel los gedragen worden. Kousen zijn officieel ook een
must, maar steeds meer vrouwen lopen op slippers en sandalen met blote voeten.
Het evolueert snel. Joker geeft de nodige info voor vertrek.
Gezondheid: geen inentingen nodig, voor advies over malaria best het
tropisch instituut raadplegen: www.itg.be
Tijd: in de zomer 1,5u later dan in België of Nederland, in de winter
2,5u.
Geen opmerkingen