POST SOVJET ROCK 'N ROLL 21: SILKROAD BY SIDECAR (4): WOESTIJNVIS.

Het moest ervan komen en eerlijk gezegd, ik werd er zelfs een beetje nerveus van. De Amu Darya rivier kwam in zicht, bewijs daarvan waren jonge kerels die grootsmoelige, primitieve joekels van vissen omhoog hielden. Al bij al een surrealistisch, fatamorgana-achtig beeld in het midden van de woestijn...

Verderop zag ik trucks aanstalten maken om een vlottensysteem (vlottende brug, een militaire constructie vanuit de 2^de Wereldoorlog) op te rijden in een poging om zo de overkant van de machtige Amu Darya en Oezbekistan te bereiken. De rivier is namelijk de natuurlijke grens tussen Turkmenistan en Oezbekistan. De enorm grote, metalen vlotters die met dikke kabels aan elkaar gesjord waren zagen er ronduit onbetrouwbaar en gevaarlijk uit. We reden langzaam het eerste vlot op, om verder te rijden naar het tweede moesten we wachten tot die terug op hetzelfde niveau kwam als vlot één. We keken eerst tegen een verroeste metalen wand aan die er minstens een meter hoog bovenuit stak en waagden onze sprong pas toen het tweede vlot wiebelend zakte tot een min of meer acceptabele hoogte.

Zo ging de rivierovergang vlot na vlot verder. Het duurde een eeuwigheid. Want in het midden van de stevig stromende Amu Darya begonnen de vlotters ook nog eens zijwaarts te kantelen en te wiebelen, het water gutste onder Rabotta door. De vrees dat we van de vlotters zouden spoelen werd steeds groter. Links en rechts kijken leverde hallucinante, sciencefictionachtige beelden op. Verderop, tijdens een latere rit, zou ik getuige zijn van het slinken van de Amu Darya omwille van uit de hand gelopen gigantische irrigatiesystemen voor de katoenplantages, met als resultaat een dramatisch verdwijnende Aral zee. Later meer daarover. Uiteindelijk reden we heelhuids van het laatste vlot af, Oezbekistan binnen, klaar om door de meest fascinerende, sprookjesachtige oases te rijden.

Na de tijdverslindende paspoorten- en bagagecontrole bij de “Tamosjna” (douane) met steeds dezelfde vragen: adcuda? (waar kom je vandaan), denge yest? (heb je geld) etc... reden Joost en ik met onze nog steeds functionerende Rabotta opgelucht Oezbekistan binnen richting het magische en mysterieuze Bukhara. We zagen de zwaar ommuurde, historische stad al van ver opdoemen. De verwondering en bewondering steeg hoe dichter we kwamen. Door de stadspoort rijden was alsof we met een tijdcapsule naar een andere wereld werden gekatapulteerd. Binnen de poorten zagen we niets dan traditioneel geklede, kleurrijke figuren. Tadjieken herkenden we aan hun witte kunstige tulbanden, Oezbeken verkozen doppas (hoekige zwarte mutsen) op hun hoofd. Ze verlieten hun huis nooit zonder hun felgekleurde, soms verticaal gestreepte chapans (jas) met ikat motieven, vaak kunstig afgewerkt met gouddraad. Het waren echte kunstwerken in jasvorm. Kirgiezen herkenden we aan hun meer Aziatische gelaatstrekken, maar ook aan hun witte vilten hoedjes in omgekeerde frietzakvorm. Kazakken verkozen dan weer een pet op hun hoofd. Verder zagen we ook nog Oeiguren, Bukhara joden en vooral ook veel sjofele Russen. We parkeerden Rabotta in de drukte en genoten van een groene thee op een groezelig terrasje.

Bijna de hele tijd waanden we ons in een National Geographic reportage, we kwamen ogen te kort om al die exotische schoonheid in ons op te nemen. Zoals iedereen sloften we door de nauwe, stoffige steegjes langs adembenemende gebouwen. Ik kon het niet nalaten antieke zijden, of met zijde bewerkte katoenen kleden met grote ronde handgenaaide motieven, ‘suzannis’ genaamd, te kopen. Vervolgens schafte ik me nog een leuk schilderijtje aan van de “Chor Minor” (de vier minaretten moskee) en wat prullaria. Iets verder bewonderden we de vele mooie handgeknoopte tapijten, ook daar kocht ik er enkele van. De tapijtknopers of knoopsters probeerden vele generaties lang de perfectie te bereiken. Hoe zwaar gefrustreerd moeten ze geweest zijn toen 100% mathematisch correcte, machinale tapijten, met uitgerekend hun ‘guls’ of motieven erin verwerkt, van ‘Louis Depoortere’ via Moskou uit het verre Aalbeke-België op dezelfde markt te verkrijgen waren...

We zetten onze tocht verder naar Samarkand, ‘de stad waar de zon van onder naar boven schijnt’, doelend op de vele turkoois betegelde koepels die het zonlicht weerkaatsten. Weer een adembenemende, geheimzinnige stad, die absoluut voor onuitwisbare beelden op ons netvlies zorgde...