POST SOVJET ROCK 'N ROLL 20: SILKROAD BY SIDECAR (3).

Na heerlijk - op de grond - geslapen te hebben, kregen we ontbijt, om vervolgens Rabotta terug doorheen de muur naar buiten te wringen en onze weg naar Ashgabat te vervolgen. We reden lange tijd langs een gigantisch gebergte, de Nebet Dag, die de natuurlijke grens vormt met Iran. We passeerden ook een aantal stoffige dorpen met mooie namen zoals Balkanabat, Kum Dag of Bereket, leuke plekken om te stoppen en even onze benen te strekken, te tanken of thee te drinken.

Verder hadden we te maken met een aanhoudende, uitzichtloze, en vooral snikhete woestijn. In Mad-Maxstijl knalden we Ashgabat binnen en stopten we bij de eerste ‘apteka’ (apotheek) die we zagen. Joost liep naar binnen en scoorde vooral zalfjes tegen de zonnebrandwonden die we tijdens de rit opliepen. Later belde ik vanuit ons hotelkamertje Inve op (mijn Belgische klant) en Boris, mijn nieuwe collega. Mijn vorige collega, Sary Bay, was niet meer komen opdagen. Deze nomadenzoon met 3000 jaar verhuiscultuur had nooit kunnen plaatsen dat ik het in mijn hoofd haalde om die verwende Amerikaanse kapitalisten te helpen verhuizen. Dat ze het zelf doen, was zijn mening. Boris, een vinnige Armeniër met zakelijke ambities, keek er iets opportunistischer tegenaan. Zolang het geld opbracht zag hij geen probleem. Ik vraag me nog altijd af wat hij dacht toen Joost en ik uit de woestijn kwamen opdagen met een oude Soviet side-car. ’Decadent’, vermoed ik, maar dat liet hij niet blijken. De Belgische vrienden van Inve daarentegen, vonden het hilarisch en we moesten ‘s avonds tijdens het eten alles in geuren en kleuren vertellen.

De volgende dag verlieten we Ashgabat al, richting Tashkent. We hadden op z’n best een kleine 1500 km zijderoute voor de boeg. We zouden via prachtige oasesteden zoals Buchara en Samarkand rijden, maar ik maakte me een beetje zorgen over de gigantische Amu Darya rivier die we moesten oversteken. Er was geen brug, enkel een systeem van vlotten die met kabels aan elkaar gesjord werden.’Problem njet’ had een truck driver me ooit gezegd. Dus dan lukt het ons ook wel, dacht ik. We reden terug de woestijn in op een lange, monotone weg. Af en toe werden we voorbijgestoken door een aftandse Kamaz (truck), hier en daar zagen we restanten van oude gebouwen, sporen van caravanserais of andere nederzettingen.

Maar de meest impressionante ruïnes zagen we vooral toen we Merv, ooit een belangrijke handelsstad, doorreden. Interessant is dat we de hele tijd een historisch traject volgden, dat o.a. omwille van de Sovjet situatie, decennia lang volledig geïsoleerd en vergeten was. Al bij al leverde het sensationele, maar tegelijkertijd soms ook wat trieste decors op. Ik probeerde, achterover geleund in het bakje van de sidecar, me de vroegere drukte en kleurrijke karavaans met bepakte kamelen en ezels voor te stellen. Nu was het aan mij om vrachtwagens met goederen voor voornamelijk Amerikaanse ambassades de zijderoute te laten trotseren. Die nacht sliepen we weer in een klein, stoffig hotelletje. Morgen zouden we hoe dan ook de enorme rivier, de Amu Darya, moeten oversteken. De grootste uitdaging van het hele traject...