Landen in Leh is een belevenis, het lijkt of het vliegtuig rakelings over de besneeuwde toppen van het Himalayagebergte scheert. Ladakh, dat sinds 1947 bij Indië hoort, is een boeddhistisch paradijs dat ook wel eens het laatste Shangrila wordt genoemd. Myriam trok door berg en dal, van gompa naar gompa, en drong door tot in het hart van de boeddhistische cultuur van dit Indische Tibet.
In de nauwe steegjes van het 19e eeuwse Stone Town (Unesco werelderfgoed) zijn de deuren alleen al een attractie op zich. Het zijn stuk voor stuk robuuste kunstwerken met elegant houtsnijwerk en tegelijk een staalkaart van de verschillende culturen die hun stempel op de Zanzibarese architectuur drukten. Ook de maatschappelijke status van hun eerste bewoners lees je vlot van de deuren af. Wij trokken met local Shabaan een dag door het labyrint van de Zanzibarese hoofdstad en werden meer dan eens - letterlijk - de deur gewezen.
Op de Boulevard de Clichy waar de absint drinkende bohémiens van de Parijse Belle Epoque ooit inspiratie en vermaak vonden, wandel je vandaag onder het neonlicht van de vele seksshops, op Place du Tertre is het drummen en souvenirwinkels lijken elkaar overal te verdringen. Montmartre (la Butte) was vast een stuk idyllischer toen Toulouse-Lautrec er het liederlijke leven van Place Pigalle en de Moulin Rouge karikaturiseerde. Na een jarenlange fluwelen 'boycot' wandel ik opnieuw door de op- en aflopende straatjes van de wijk en ik herontdek de verborgen charmes van een platgelopen stuk Parijs. Montmartre revisited.
